Edebiyat

Alice, zamanında tavşan deliğini keşfedip harikalar diyarına geçivermişti. Ben de benzer bir tavşan deliğiyle kısa zamanda çok güzel bir evrene adeta kapı aralamıştım. Şimdi o kapı kapandı. Ya da kapatıldı. Çünkü kapanmasına hükmedilmiş. Adaletin kestiği parmak acımaz misali kabullenmekten başka bir seçenek yok tabi. Ya da “isyan eden köprü altı şarapçılar derneğine hoş geldiniz” pankartı altında toplanan kalabalığa eşlik edenlerden de olunabilir. Neyse artık… Son geçişimde bana yol gösteren tavşanımın da boynu bükük kaldı diye kendi kendime dövünüp dururken meğer o halinden çok memnunmuş. Neticede bana bağlılık yemini etmemişti ve bu nedenle bana karşı bir yükümlülüğü yoktu. Ayrıca el ele

Yine sigaramın son közüyle yeni sigaramı yaktığım bir döneme girmiştim. Bu durumun tüm sorumlusu olarak bir türlü yanmayan çakmağımı suçluyordum. Yeni bir çakmak almak yerine “o çakmak yanmayacak bak” diyen sesi duymak daha bir anlamlı geliyordu belki de… Ciğerlerimi soldurma eylemim tüm hızıyla devam ederken karşımızdaki binaya yeni taşınanların mahalleyi inleten bağrışmalarına kulak kesildim. Genç kızın konservatuara gitmek isteyip anne ve babasının bu isteğe rıza göstermediğini mahallenin sağır Türkan teyzesi bile biliyordu. Bizim evde de curcuna hiç eksik olmazdı. Bizdeki curcunanın müsebbibinin ben olduğum iddiasındaki ev ahalisinden kaçış yerim olan balkona benden başka pek kimse giremiyordu desem de yeridir. Öyle

Sümbül mavisi giydiğinde eski bir tabirimizle Kanlıca’dan baktın mı Emirgan’ı göreceksin misali gönlünün berraklığı belirginleşiyordu… Onun duruluğunda şairler mısralarından utanıyordu. Baharlar çiçeğe duruyor gönüllerde şenlikler uyanıyordu… Taze hava gibiydi kelimeleri, Sızlatıp duruyordu gönül telini… Normal konuşması şarkı söylüyor gibi ruhlarda yankılanıyordu… Alt notada “Fikrimin ince gülü” inceden inceye kendisini hissettiriyordu… İnsan kim bilir bu ses bir de bu şarkıyı söylese nasıl mest eder diye düşünmeden edemiyordu… Çeşmi Billur gibi zarif, kendinden akar gibi duran uzun ince parmaklarıyla çayın şekerini karıştırdığında o sahne hiç bitmesin istiyordunuz… Ne de olsa kendisi gönlünüzün şekeriydi… Gerçi yeter bulandırma gönlümü diye isyan etmeden de duramıyordunuz

Nalan ve benim yollarım Manevi annemin “acil bu kadıncağıza yardımcı ol” demesiyle kesişmişti. Teknik ekibi olan işçilerinin Nalan’ı yüz üstü bırakıp kaçması sonucu kadıncağız panikten ne yapacağını şaşırmış. Sosyal medya hesaplarından mail adreslerine kadar her şey bu çalışanların kontrolündeymiş. İşten ayrılırken şirkete ait bir öğretmeni de alıp rakip firma bile kurmuşlar. Hatta, müşteri verilerini elinde bulunduran eski çalışanlar, firmaya ait müşterilere reklam yapmaya bile başlamışlar. Uzun uzun derdini yanan kadıncağıza hem yasal haklarını hem de teknik olarak neler yapabileceği konusunda gönüllü olarak yardımcı oldum. Sistemin kitlenmemesi için ders açma, yedek alma ve internet sayfasının yapımı gibi konularda çalışmaya başladık. Burada